Μανδύες

Είμαστε

χορευτές από φωτιά

σ'ένα χιονισμένο σεντόνι

σαλεύουμε

αέναα απροσανατόλιστοι

ερωτικά και λάγνα

λατρεύοντας το θάνατό μας

Είμαστε

ροές φωτός

πλεξούδες χρόνου

αιχμάλωτοι ενός ανδρείου στρατού

από φαντάσματα ριψάσπιδων Ηρώων

και νεκροστόλιστες ιέρειες της Δόξας

Είμαστε

ποτάμια και χείμαρροι αιωνιότητας

που χύνονται στις θάλασσες

θνητών προσδοκιών

βλέμματα ερωτευμένων θεών

και ρυτίδες από σκόνη και θειάφι του Ηφαίστου...

Είμαστε

κουρασμένοι πολεμιστές

από αναρίθμητες μάχες

νανουριζόμαστε από σπαραγμούς αρρώστων

στο χνώτο μας κουρνιάζει ο θάνατος

Είμαστε

φρενιασμένα όνειρα στην καταιγίδα

περάσαμε από τις Πύλες της Γέννησης

και απλωνόμαστε ράθυμα

στον ανοιξιάτικο κάμπο του σύμπαντος

Είμαστε

μολυσμένα απόβλητα του φόβου μας

περήφανοι κάποτε βαδίζαμε

σε Σκαμάνδρια πεδία και Πύλες Λεόντων

μα τα ίχνη μας χάθηκαν για πάντα

στις χώρες των Φαιάκων

και σε νησιά βλάσφημων, πόρνων, μαγισσών...

Είμαστε

μανδύες από φως και σκοτάδι

κρύβουμε καλά το κλεμμένο όραμά μας

κρύβουμε καλά τις πληγές που αιμορραγούν

και μας σκοτώνουν

Είμαστε

ολομέταξοι χιτώνες

που βάφτηκαν στο αίμα αθώων

η ιστορία μάς ατενίζει θριαμβικά

υποκλίνονται οι αιώνες μπροστά μας

ο φόβος που μας τρώει τα σωθικά

έγινε το παιδί που κρατάμε απ'το χέρι

Είμαστε

πληγωμένοι εραστές που αρνήθηκαν

ένα γενναίο όχι

για να ζουν δυστυχισμένοι

σ'ένα κίβδηλο ναι...

Είμαστε

μαρμάρινοι, παγωμένοι βωμοί

και εκείνοι που θα θυσιαστούν

σώματα είμαστε γυμνά

γεμάτα φλύκταινες και πύο

μ'ενα χαμόγελο άδειο

καρτερικά περιμένουμε

το αίμα μας να τρέξει αφρίζοντας

σε κούπες καμωμένες

από κρανία παιδιών

Είμαστε

από αιώνες κιόλας προδομένοι

καμιάν αυγή δεν είδαμε

αθώα ή ρόδινη

νύχτα καμιά δεν ξαποστάσαμε

χωρίς οιμωγές ξεκοιλιασμένων

στους βωμούς της νιότης που εκπορνεύσαμε

και της ξοφλημένης ανδρειοσύνης μας

στωικά, για αιωνιότητες περιμένουμε

ακούραστα θυσιαζόμενοι

αέναα, ξανά και ξανά

Τα ένοχα θύματα είμαστε

που έμαθαν αθώα να γελούν

μα είμαστε και οι δήμιοι

που θα μας μακελέψουν